Η διάγνωση της πάθησης τίθεται κατά τον πλήρη οφθαλμολογικό έλεγχο:

-Mε τον έλεγχο της οπτικής οξύτητας μετριέται η ελάττωση ή όχι της οράσεως.
-Με τον πίνακα Amsler εκτιμάται το μέγεθος της παραμορφωψίας (παραμορφωγμένες – στραβές γραμμές).
-Κατά τη βυθοσκόπηση ελέγχεται το πάχος και η έκταση τη μεμβράνης η οποία έχει τη μορφή μιας γυαλιστερής ζελατίνης (δίκην σελοφάνης).

Η επιβεβαίωση του προβλήματος, καθώς κι η απεικόνιση του μεγέθους της, γίνεται κυρίως με την οπτική τομογραφία συνοχής (OCT), που είναι μια νέα απεικονιστική και διαγνωστική μέθοδος του οφθαλμού, η οποία επιτυγχάνει υψηλής ανάλυσης διαστρωματικές εικόνες του αμφιβληστροειδούς χωρίς να έρθει σε επαφή με το μάτι. Τέλος η διενέργεια φλουραγγειογραφίας μπορεί να λύσει προβλήματα διαφοροδιάγνωσης ή να αναδείξει πιθανά αίτια.

Σε πρώιμα στάδια και για μικρού βαθμού ενοχλήματα δεν απαιτείται κάποια ιδιαίτερη θεραπεία πέρα από μια πιθανή διόρθωση των γυαλιών σας και παρακολούθηση. Σταγόνες, φάρμακα ή laser δεν προσφέρουν τίποτα απολύτως για τη συγκεκριμένη πάθηση.

Σε προχωρημένα στάδια και για μεγάλου βαθμού ενοχλήματα η θεραπεία της πάθησης είναι μόνο χειρουργική.

Η χειρουργική αφαίρεση της μεμβράνης είναι μια πολύ εξειδικευμένη και λεπτή εγχείρηση που γίνεται με τη μέθοδο της υαλοειδεκτομής.

Κατά τη διάρκεια αυτής της μικροχειρουργικής επέμβασης η επαμφιβληστροειδική μεμβράνη αφαιρείται με τη βοήθεια ειδικών εργαλείων.

Το ποσοστό επιτυχίας φθάνει ή και ξεπερνά το 95%, αφού στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι στο 70% των ασθενών επιτυγχάνεται αύξηση της οράσεως περί τα 2-3/10, ενώ σε ποσοστό 25% των ασθενών επιτυγχάνεται σταθεροποίηση της οράσεως στα επίπεδα που ήταν την ημέρα της εγχείρησης. Τονίζεται πως το τελικό οπτικό αποτέλεσμα εκτιμάται 6 περίπου μήνες μετά την επέμβαση.

Οι επιπλοκές της βιτρεκτομής είναι σπάνιες και περιλαμβάνουν:

-Λοίμωξη (μόλυνση)
-Αιμορραγία
-Ρωγμή / αποκόλληση αμφιβληστροειδούς
-Υποτροπή / επανεμφάνιση επαμφιβληστροειδικής μεμβράνης
-Επιτάχυνση ανάπτυξης καταρράκτη